Post by Deleted on Jun 23, 2016 17:16:37 GMT
Od začiatku som premýšľal kto som a hlavne kam chcem patriť. Moju minulosť zdobili síce úspechy, ale len tie bežné, z našej kultúry. Úspechy nevyhnutné na prežitie v divočine z ktorej pochádzam. No keď som už starším ukázal, že dokážem prežiť a zaujal som svoju prvotnú pozíciu v spoločenstve, stále som sa cítil akýsi stratený. Les ma ticho ale úpenlivo volal do svojich hlbín, ktoré boli na prvý pohľad temné a nebezpečné, ale pre lovca sa v nich nachádzali krásy skutočne čistej prírody. Ľudí som na svojej životnej púti nestretol, ale naši lovci prinášali zo svojich ciest bohaté skúsenosti, ktorých sme sa okamžite chytali, preto som si mohol pevne myslieť, že človek ako taký, tieto prírodné túžby nikdy nepochopí. Narozdiel od nich, v mojich žilách prúdila horúca krv divokej šelmy. Avšak moja hlava nebola horúca. Rád som vyčkával, bez pohybu sledoval lesnú zver, dlhé hodiny skúmal ich chodníčky skrz otlačky kopýtok v bahnitej zemi či rôznorodých pachov. Celý proces bol nesmierne pomalý a vyžadoval veľkú dávku trpezlivosti. Tú som však mal. Aj preto som sa vydal vo svojom živote cestou lovca. Zabezpečovať spoločenstvu obživu bolo samozrejme veľmi cenené. Naši lovci boli tiché, zádumčivé tvory, schované v tieňoch či kútoch, nevyčnievali z davu. Ich pokora bola obrovská a veľmi kontrastná v porovnaní s ich perfektnými reflexmi a schopnosťami. Moje schopnosti boli avšak ešte len v plienkach. Vo svojich 20tich rokoch som bol čerstvým dospelým. Bez úspechov, prakticky bez histórie, bez jasného miesta v spoločenstve. Úctu som však ako každý z nás mal, mladosť u nás neznamenala ponižovanie či podceňovanie, starší skôr napäto očakávali naše úspechy a ticho fandili, pretože len mladá krv ich dokázala posúvať vpred. Starší vždy už len udržiavali výsledky našej práce.
Dlhé hodiny som trávil kráčaním po lese, tichúčko, za jeho hlasom ktorý ma volal skúmať. Bolo leto a spomedzi jasne zelených listov sa trblietalo horúce slnko. Občas sa stromy rozostúpili a ukázali väčšiu časť oblohy aby ju potom zase skryli a to sa opakovalo až kým les okolo mňa celkom nezmizol. Otvorená lúka bola zaliata slnkom ktoré sa občas stratilo za bielym mrakom a práve kvôli nim som tu bol. Malý kopček poskytoval príjemnú idilku odpočinku a snívania. Snívania o svojom živote a rozjímanie o svojom tichom vnútri ktoré neprezrádzalo absolútne nič, len zatrpknuto mlčalo. Čo chcem byť? Ako chcem prežiť svoj život? Mraky sa pomerne rýchlo valili modrou oblohou a pripomínali rôzne výjavy z reálneho života. Králik uviaznutý v pasci, majestátny jeleň, vodopád...Do nosa mi udrel ostrý pach. Neznámy, no predsa podvedome taký jasný a zrejmý. Vietor ku mne zavial ďalšiu dávku drobných častíc ktoré môj mačací nos rozšifrovával s excelentnou presnosťou. Uši inštinktívne smerovali k neznámu. Kroky tvora boli drsné a neohrabané, doslova až nemotorné. Ranené zviera? Myšlienku ale ihneď zahnal fakt, že krv by som vo vzduchu rozhodne rozoznal. Stále som však ležal, aj keď s našponovanými zmyslami ale relatívne pokojne a uvoľnene. Bez strachu z neznáma, len so šteklivým pocitom očakávania. Nechám neznámeho tvora priblížiť sa ku mne tak blízko, aby ho moja zvedavosť odhalila no nakoniec ma aj ohrozila? Ak tvora uvidím, uvidí pravdepodobne aj on mňa a to už odomňa nebude až tak ďaleko aby mi mohol dokonca ublížiť. Lenže doteraz som sa nestretol s ničím vyslovene nebezpečným. Áno, divá zver mala ostré kly či silné nohy s tvrdými kopytami ktoré dokázali skutočne ublížiť, ale ja som nebol o nič menej nebezpečný. Dlhé očné zuby mačkovitej šelmy dokázali vzbudzovať rešpekt aj keď sme ich už dávno nepoužívali na hrdúsenie našej koristi. Taktiež dlhé ostré pazúry dokázali skutočne škaredo zraniť. Menšie, no stále dobre osvalené telo s hustou srsťou bolo dostatočnou obranou aj zbraňou aby som sebou nemusel trhať pri každom zašuchotaní v kríkoch. Takže ako? ...
Kroky sa približovali, aj vzďaľovali, tvor ma svojou nemotornosťou prekvapoval. Zjavne bol zmätený natoľko, že sa sám nedokázal jasne orientovať v priestore v ktorom sa momentálne nachádzal. Konáriky praskali pod jeho váhou. Nebol to mohutný statný jeleň, ale niečo ľahšie. Prevrátil som sa z chrbta na všetky štyri laby, prikrčený v tráve ako ukážkový príklad sústredenej mačkovitej šelmy. Tráva nebola dostatočne vysoká aby ma ukryla a farba mojej srsti bola už absolútne nevhodná, ale prikrčený postoj bol lepšou voľbou ako snežný leopard týčiaci sa cez 2 metre do výšky na prázdnej lúke. Medzi stromami som zaregistroval pohyb. Nemotorný a tackavý, presne ako som si predstavoval z toho, čo som predtým počul.
Dlhé hodiny som trávil kráčaním po lese, tichúčko, za jeho hlasom ktorý ma volal skúmať. Bolo leto a spomedzi jasne zelených listov sa trblietalo horúce slnko. Občas sa stromy rozostúpili a ukázali väčšiu časť oblohy aby ju potom zase skryli a to sa opakovalo až kým les okolo mňa celkom nezmizol. Otvorená lúka bola zaliata slnkom ktoré sa občas stratilo za bielym mrakom a práve kvôli nim som tu bol. Malý kopček poskytoval príjemnú idilku odpočinku a snívania. Snívania o svojom živote a rozjímanie o svojom tichom vnútri ktoré neprezrádzalo absolútne nič, len zatrpknuto mlčalo. Čo chcem byť? Ako chcem prežiť svoj život? Mraky sa pomerne rýchlo valili modrou oblohou a pripomínali rôzne výjavy z reálneho života. Králik uviaznutý v pasci, majestátny jeleň, vodopád...Do nosa mi udrel ostrý pach. Neznámy, no predsa podvedome taký jasný a zrejmý. Vietor ku mne zavial ďalšiu dávku drobných častíc ktoré môj mačací nos rozšifrovával s excelentnou presnosťou. Uši inštinktívne smerovali k neznámu. Kroky tvora boli drsné a neohrabané, doslova až nemotorné. Ranené zviera? Myšlienku ale ihneď zahnal fakt, že krv by som vo vzduchu rozhodne rozoznal. Stále som však ležal, aj keď s našponovanými zmyslami ale relatívne pokojne a uvoľnene. Bez strachu z neznáma, len so šteklivým pocitom očakávania. Nechám neznámeho tvora priblížiť sa ku mne tak blízko, aby ho moja zvedavosť odhalila no nakoniec ma aj ohrozila? Ak tvora uvidím, uvidí pravdepodobne aj on mňa a to už odomňa nebude až tak ďaleko aby mi mohol dokonca ublížiť. Lenže doteraz som sa nestretol s ničím vyslovene nebezpečným. Áno, divá zver mala ostré kly či silné nohy s tvrdými kopytami ktoré dokázali skutočne ublížiť, ale ja som nebol o nič menej nebezpečný. Dlhé očné zuby mačkovitej šelmy dokázali vzbudzovať rešpekt aj keď sme ich už dávno nepoužívali na hrdúsenie našej koristi. Taktiež dlhé ostré pazúry dokázali skutočne škaredo zraniť. Menšie, no stále dobre osvalené telo s hustou srsťou bolo dostatočnou obranou aj zbraňou aby som sebou nemusel trhať pri každom zašuchotaní v kríkoch. Takže ako? ...
Kroky sa približovali, aj vzďaľovali, tvor ma svojou nemotornosťou prekvapoval. Zjavne bol zmätený natoľko, že sa sám nedokázal jasne orientovať v priestore v ktorom sa momentálne nachádzal. Konáriky praskali pod jeho váhou. Nebol to mohutný statný jeleň, ale niečo ľahšie. Prevrátil som sa z chrbta na všetky štyri laby, prikrčený v tráve ako ukážkový príklad sústredenej mačkovitej šelmy. Tráva nebola dostatočne vysoká aby ma ukryla a farba mojej srsti bola už absolútne nevhodná, ale prikrčený postoj bol lepšou voľbou ako snežný leopard týčiaci sa cez 2 metre do výšky na prázdnej lúke. Medzi stromami som zaregistroval pohyb. Nemotorný a tackavý, presne ako som si predstavoval z toho, čo som predtým počul.